จากน้ํามันถึงปลาทู
ยุติพงษ์ ตั้ง
เมื่อพูดถึงการค้าระดับประเทศรอบ ๆ มหาสมุทรแปซิฟิกใต้ หรือนัยหนึ่งการตั้งตัวเป็นนายหน้าให้สินค้าผ่านมือไปสู่ประเทศคู่ขา ใครไม่รู้จักสิงคโปร์ก็บ้าแล้ว เมื่อสวัสดีกับเมืองโชนันในอดีตแล้ว ก็น่าจะเลยไปสัมผัสมือกับโก๊ะจกตง ทายาทมือระดับพระกาฬของลีกวนยิวไว้หน่อยก็จะดี อย่างน้อยก็ในฐานะของผู้สืบสายเลือดคนแรกที่ได้รับการถ่ายทอดวิทยายุทธ์ในสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์อย่างครบถ้วนทุกกระบวนท่า คนสิงคโปร์ยกย่องและให้การยอมรับนับถือลีมาก ในฐานะที่เป็นผู้สร้างความเกรียงไกรใหญ่ยิ่งให้เกาะเล็ก ๆ ของสิงคโปร์เป็นยักษ์ใหญ่ในทางการค้าของภาคพื้นตะวันออกเฉียงใต้ หลังสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลง เขากลายเป็นปูชนียบุคคลที่ได้รับการเชิดชูบูชาอย่างสนิทใจ
แล้วก็มาถึงคําถามที่ว่าทําไมประเทศสิงคโปร์ซึ่งเป็นเพียงเกาะเล็ก ๆ ไม่มีทั้งทรัพยากรธรรมชาติหรือพื้นที่สําหรับเกษตรกรรม แม้แต่ข้าวทุกเม็ดก็ยังต้องอิมปอร์ตไปจากต่างประเทศ จึงได้ประสบความ สําเร็จระเบิดเปิดเปิงขนาดนั้น
➒
คําตอบก็คือฝีมือครับ คนเราลงเก่งเสียอย่าง อยู่ที่ไหนไม่สําคัญ ก็ดูอย่างปลายปีที่แล้วนั่นไง ผู้นําทางเศรษฐกิจรวม ๑๕ ชาติในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกชวนกันไปนั่งคุยที่กรุงแคนเบอรรา ในออสเตรเลีย เพื่อแสวงหาลู่ทางในการส่งเสริมการค้าเสรีและความร่วมมือทางเศรษฐกิจซึ่งนอกจากจะมีไทยแลนด์เข้าไปร่วมสังขกรรมด้วยแล้ว สิงคโปร์ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มชาติสมาชิกเหล่านี้ด้วย นั่นคือบทบาทแรกอันเป็นที่มาของสมาชิกกลุ่มเอเปก ซึ่งลําดับต่อมาก็ยกพยุหยาตรามาเปิดรายการสัมมนาฮาเฮขึ้นที่แบ็งค็อกตามคําเชิญชวนแกมออดอ้อนของใครก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าลึก ๆ ลงไปในการรับเป็นผู้เลี้ยงดูปูเสื่อไทยเรานั้นคงตั้งความหวังไว้ว่าจะมีส่วนโน้มน้าวให้กลุ่มเอเปกมาเปิดสํานักงานถาวรในแบ็งค็อก พูดไปพูดมาอีท่าไหนไม่รู้ ที่ประชุมระดับรัฐมนตรีทั้ง ๑๔ ชาติลงมติโยนลูกข้ามฟากให้สํานักงานถาวรของเอเปกเหินฟ้าอันดามันไปตั้งที่เมืองสิงคโปร์โน่น
เหตุผลก็คือ เพื่อความสะดวกในการเดินทางและประโยคสุดท้ายอีหันมาคารวะเจ้าภาพก่อนบอก
“ประเทศยูมีปัญหาเรื่องการจราจรมาก ไม่อยากให้ปัญหาสุขภาพทางจิตติดตามมาในภายหลัง”
นี่ไม่ใช่ความเห็นของสิงคโปร์ แต่เป็นความเห็นร่วมกันของสมาชิกกลุ่มเอเปกเกือบทั้งหมด ซึ่งแต่ละประเทศล้วนแต่อุดมสมบูรณ์ ไปด้วยศักยภาพที่สูงส่งทางเศรษฐกิจถึง ๔๐ เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตทั้งโลกรวมกัน ส่วนไทยแลนด์ของเรานั้น กลายเป็นหมูสนามจริงสิงห์สนามซ้อมเรียบร้อยโรงเรียนลอดช่องไปแล้ว เสียทั้งห้องพักค่าเหล้าค่าข้าวรวมอีหนู แถมถูกเขี่ยตกรอบอีกต่างหาก
➑
สิงคโปร์นั้น สามารถจะติดต่อค้าขายกับทุกชาติทุกภาษาทุกลัทธินิยม ไม่ว่าซื้อเข้าหรือขายออก ดูมันคล่องไปเสียทุกกระบวนท่า หวังแต่กําไรเข้าประเทศแต่เพียงอย่างเดียว
ไอ้ที่ค่อนข้างจะฮือฮาในเวลานี้ก็คือการค้าน้ํามัน ที่คนในประเทศเรารู้จักมันในฐานะน้ํามันเถื่อนนั่นไง เริ่มตั้งแต่ลิตรละ ๕ บาท เป็นต้นมา จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ปาเข้าไป ๘ บาทกว่าแต่ลูกตั้งเกขายปลีกให้พวกพ้องลิตรละ ๖ บาทเท่านั้น ก็กําไรเหลือเฟือ
“ระหว่างที่ยังมีปัญหากับรัฐบาลเรื่องลดหย่อนภาษีน้ํามันเมื่อกลางปีที่แล้ว” ไต้ก๋งเรือประมงเอ่ยถึงความหลัง “เราเคยทําหนังสือร้องขอไปทางรัฐบาลขอลดหย่อนภาษีเฉพาะชาวประมง เรื่องล่อต๋งผมลิตรละ ๒.๔๐ บาท ขอลดแค่ลิตรละ ๔๐ สตางค์อีก็ทําเฉย ต่อมาขอให้กรมประมงสร้างเรือน้ํามันลอยกลางทะเลเพื่อความสะดวกในการเติมน้ํามัน ขอร่นจาก ๑๒ ไมล์ทะเลมาเป็นระยะ ๓ ไมล์ แถมบันทึกต่อท้ายคําร้องขอด้วยข้อมูลที่สามารถพิสูจน์ได้อีกว่า เรือประมงไทยนั้น ใช้น้ํามันในการปฏิบัติการรวมแล้ว ๑,๔๐๐ ล้านลิตรต่อปี ถือว่าเป็นเกษตรกรรมที่ใช้น้ํามันมากที่สุดในประเทศ เมื่ออีไม่ยินดียินร้ายกับความเดือดร้อนของประมง เราก็จําเป็นต้องบ่ายหัวเรือไปพึ่งน้ํามันจากสิงคโปร์ ทางโน้นเขาคิดแค่ลิตรละไม่ถึง ๖ บาทด้วยซ้ําไป บางครั้งมีบริการมาเติมกลางทะเลให้ด้วย การค้าที่ซื้อง่ายขายคล่องแบบนี้ยังมีน้อย น่าจะมีการส่งเสริมให้ตลาดหรือส่วนแบ่งตลาดขยายออกไปให้มาก ๆ ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมหรือเกษตรกรรมทุกสาขาจะ ได้ประหยัดการลงทุนลงไปอีกมาก ขนาดลิตรละ ๖ บาทที่ตกถึงมือผู้บริโภคสุดปลายทางของมันแล้ว ถือว่าเป็นมือที่สาม แล้วน้ํามันสุกจากปากบ่อลิตรละเท่าไหร่ คงพอคํานวณกันได้ แต่พอนําเข้ามาขายในประเทศ ดันทะลึ่งพรวดไปถึงลิตรละ ๘-๙ บาท ถึงได้อยากจะบอกไว้ตรงนี้ว่า ในย่านเอเชียแปซิฟิกนั้น ต้องยกให้สิงคโปร์มันเป็นหนึ่ง แหละพี่
ฝ่ายผู้รักษากฎหมายในประเทศก็ระดมกําลังกันกวาดล้างแท้งค์น้ํามันเถื่อน กะจะให้สูญพันธุ์ไปเลยว่างั้นเถอะ แต่อย่างเก่งก็แค่จับได้เพียงน้ํามันปาล์มแปะประจําวันไว้เสนอความดีความชอบตอนปลายปี น้ํามันดีเซลหรือเบนซินเถื่อนสําหรับชาวประมงแล้วค่อนข้างยากไม่ว่าหน่วยจากทหารตํารวจและศุลกากร พวกนี้ไม่โง่พอจะมาซื้อขายกันในอ่าวอันดามัน เขาซื้อขายกันในน่านน้ําของต่างประเทศโน่น ขืนทะเล่อทะล่าเข้าไปจับรับรองเกิดเรื่องแน่
➐
➏
นี่คือประสบการณ์อันยาวนานที่ผ่านมาในชีวิต ไม่ว่าเรื่องน้ํามัน เถื่อนหรือการลักลอบจับปลาในน่านน้ําของประเทศอื่น ทางออกสายกลางนั้นก็พอจะมองเห็นอยู่หรอก เพราะปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางแก้ไข เพียงแต่มันยังมีความชัดเจนไม่พอ ก็ปล่อยให้เหตุการณ์มันเดินทางรุดหน้าต่อไปเรื่อย ๆ ทั้งธุรกิจค้าน้ํามันเถื่อนและการลักลอบขโมยปลา รวมความแล้วคนที่เจริญด้วยผลกําไรไม่มีใครเกินสิงคโปร์ ฝีมือการค้าพี่ลีกวนยิวได้วางรากฐานเอาไว้ให้ลูกหลานเฉียบขาดไม่มีใครทาบจริง ๆ
สมาคมเกี่ยวกับผลประโยชน์ทางการประมงของนายโต๊ะ สามารถที่จะเสกเป่าปลาที่ไม่มีราคาให้กลายเป็นของขึ้นโต๊ะตามภัตตาคารหรูหรามาแล้ว ตลาดใหญ่อยู่ในประเทศไทยเรานี่เอง ปลาด้อยคุณค่าเหล่านี้ ในอ่าวไทยมีน้อยมากจนไม่ค่อยมีใครรู้จัก ปลาทูกลม คุ้นเคยก็แต่ปลาทูธรรมดาทั่วไป ประมงลําไหนจับได้ก็เอาเข้าโรงงานปลากระป๋อง ตัวเล็กหน่อยก็ส่งลงสายพานปลาป่นไปเลย จนป่านนี้ก็ยังไม่มีใครสามารถจะบอกได้ว่า ทําไมปลาทูกลมจึงไม่ชอบสิงสู่อยู่ในอ่าวไทย ปลาทูกลมชนิดนี้ทั่วโลกรู้จักกันในชื่อปลา “แมคคาเรน เนื้อไม่อร่อย จึงไม่ค่อยมีราคา เมื่อถูกจับได้ ไม่ส่งโรงงานก็นํามาเกี่ยวเบ็ดราวเป็นเหยื่อจับปลาทูน่าเสียเป็นส่วนใหญ่ นักบริโภคชาวไทยนั้น ก่อนนี้ไม่ค่อยคุ้นหูกับชื่อนี้นัก ฝ่ายสํารวจตลาดปลาสดของสิงคโปร์เข้ามาหาข้อมูลในตลาดไทยพักเดียว ก็กลับไปสั่งซื้อปลาทูกลมจากประเทศใกล้เคียง แล้วส่งเข้ามาขายในตลาดเมืองไทยจํานวนน้อย แต่ตั้งราคาแพงลิบลิ่ว ประกอบกับคนปรุงมีฝีมือไม่ช้าไม่นานตลาดปลาทูกลมก็ขยายออกไปเรื่อย ๆ จากสถานบริการมีระดับ กระจายไปสู่แผงค้าย่อยตามตลาดสด สามารถแม้กระทั่งหยุดราคาตลาดไว้สําหรับคนชั้นกลางเท่านั้น ที่เฉียบขาดยิ่งกว่านั้นก็คือเปลี่ยนชื่อเรียกจากปลา “แมคคาเรน” ที่ไม่มีราคาเสียใหม่ ม่ายงั้นก็เบิกเนตรคนรวยไม่ได้ ถ้าท่านผู้อ่านคนใดอยากรู้ว่าปลาทูกลมหรือที่ชื่อเดิมได้ “แมคคาเรน” รูปร่างหน้าตาเป็นไง ไม่ยากครับ ถือเงินซัก ๕๐ บาท เดินเข้าตลาดสดที่คิดว่าใกล้บ้านที่สุด ตรงไปที่แผงขายปลาหรือถ้าจะให้สะดวกในการวางฟอร์มตามแผนกอาหารทะเลของห้างสรรพสินค้าไหนก็ได้บอกซื้อ ปลาซาบะ กิโลนึง ชื่อฟังดูออกไปทางยี่ป่งญี่ปุ่นไปโน่น นี่คือผลงานทางความคิดในด้านการค้าทรัพยากรทางทะเลของลูกน้องเฮียโก๊ะจกตงทั้งนั้น อีมองเห็นว่าไทยน่ะมีจุดอ่อนตรงรสนิยม บ้าของใหม่อยู่แล้ว ประเภทไม้โทไม่เกี่ยว อร่อยลูกเดียว
ปีหน้าฟ้าใหม่นี่ไม่รู้ว่ามันจะคิดหาของใหม่อะไรมาหลอกอีก
➎
ไหน ๆ ก็เสียรู้หลงอ่านเรื่องราวทั้งน้ํามันเถื่อนและปลาราคาถูกที่ลูกน้องเฮียโก๊ะแกวางแผนหลอกอัฐนักบริโภคมีระดับมาจนพอจะเกิดความฉลาดในการกินปลาขึ้นมาบ้าง เพื่อไม่ให้เสียเวลาเปล่า ขอเชิญลงเรือจับปลาไปรู้จักกับคุณโลมาเสียหน่อย รู้สึกว่าชื่อของแกจะเป็นที่รู้จักกับท่านผู้อ่านดีพอสมควร ถึงจะไม่ใช่ตัวที่เป็นดาราเอกใน หนังเรื่อง “โลมาเพื่อนแก้ว” แต่มันก็ตระกูลเดียวกันน่ะแหละ เคยนั่งดูปลาโลมาไล่กินปลากุเลาขนาดกระโดดไล่งับกินกลางอากาศ ผิดมั่งถูกมั่ง รวมทั้งนิทานเรื่องโลมาช่วยคนเรือแตกให้รอดตาย รวมทั้งโลมาจมเรือประมงที่บังอาจขโมยลูกของมันไปหลายต่อหลายเรื่อง จนกระทั่งกลายเป็นส่วนผูกพันกันไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อมายึดอาชีพการทําประมง ออกทะเลรอนแรมไปเป็นอาทิตย์ก็ได้ไอ้โลมาเพื่อนแก้วนี่แหละเป็นเพื่อนยามเหงา ทั้งว่ายเวียนคลอเคลียไม่ห่างเรือเลย แถมวันไหนอารมณ์ดีมีรายการผสมพันธุ์โชว์ให้ดูกลางวันแสก ๆ ลูกเรือทั้งหลายก็เฮโลกันไปมุงดูตาแทบตาถลน ทั้งลีลาท่าประกบแปลก ๆ ยิ่งคนดูส่งเสียงเชียร์ รู้สึกว่ามันจะพอใจมาก ก็ได้ปลาขี้เล่นประเภทนี้พอช่วยให้คลายความเครียดไปในพักหนึ่ง
เมื่อพูดถึงโลมาก็ต้องนําเอาอวนลอยเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเพราะมันเป็นของคู่กันเหมือนผีตายโหงคู่กับโลงไม้ยางอะไรทํานองนั้น
อวนลอยเป็นเครื่องมือประมงจับปลาผิวน้ําที่มีประสิทธิภาพในการจับปลาค่อนข้างสูง มีต้นทุนในการทําประมงต่ํา เป็นเครื่องมือประมงที่ไม่ทําลายสภาพแวดล้อมใต้ทะเล และไม่ทําลายพันธุ์สัตว์น้ําเพราะอวนลอยจะจับแต่ปลาที่โตได้ขนาดแล้วเท่านั้น ลักษณะของอวนลอยเป็นตาข่ายสี่เหลี่ยมยาว ๆ ปล่อยไว้ในทะเล ให้ไหลลอยไปตามกระแสน้ํา เมื่อปลาวิ่งมาชนก็จะติดตาข่ายอยู่ที่อวน วัสดุที่ใช้ทําอวนลอยสําหรับใช้จับปลาทูน่านั้น ในต่างประเทศใช้พลาสติก แต่การประมงของไทยใช้ใยไนล่อนกัน (สมัยก่อนใช้ป่านที่ต้องให้ทาไข่ไก่กับน้ํามันตั๊งอิ้วทุก ๑๕ วัน) อวนลอยที่ทําจากพลาสติกนั้นจับปลาได้ดีกว่าอวนไนล่อน แต่อวนไนล่อนมีความคงทนและซ่อมแซมได้ ง่ายกว่าอวนพลาสติก (อวนเอ็น)
การทําประมงอวนลอยเพื่อจับปลาทูน่าในต่างประเทศจะใช้เรือประมงขนาดใหญ่ เรือประมงลําหนึ่ง ๆ จะใช้อวนมีความยาวประมาณ ๕๐ กม. อวนจะลอยอยู่ในระดับผิวน้ําลึกลงไปห้าวา สัตว์น้ําอะไรก็แล้วแต่ที่อยู่ในระดับน้ําลึกไม่เกินห้าวา ก็เป็นอันเสร็จอวนลอยนี้ทั้งนั้น ไม่ว่าเต่า ปลาโลมา หรือ ปลาวาฬก็ตาม
ในระดับน้ําลึก ๆ นอกไหล่ทวีป น้ําทะเลจะใสแจ๋วอยู่เสมอ อวนพลาสติกจึงเป็นเพียงอวนชนิดเดียวที่สามารถจะจับปลาในย่านนี้ได้ แต่อันตรายครับ ปลาวาฬ ปลาโลมา มีหวังตายกันยกฝูง
ในเขตน้ําลึกนั้น ปลาทูน่าส่วนใหญ่จะมีแต่พันธุ์ที่ตัวโต ถึงไม่ทําประมงอวนลอยก็สามารถจับปลาทูน่ามาเลี้ยงชาวโลกได้ด้วยเครื่องมือเบ็ดราว
➍
ในเขตไหล่ทวีปนั้นเป็นแหล่งเหมาะสมที่จะทําประมงอวนลอยที่ทําจากไนล่อน เพราะถึงแม้อวนลอยในล่อนจะมีส่วนในการฆ่าปลาวาฬ ปลาโลมา แต่ปลาวาฬ ปลาโลมาจะไม่มีวันสูญพันธุ์เพราะอวนลอยไนล่อนเด็ดขาด ไม่ว่าจะมีอวนลอยในล่อนมากมายสักเท่าใด ยิ่งมีอวนลอยไนล่อนมาก ๆ ซิครับ คุณโลมาแกจะยิ่งชอบอกชอบใจ ขนสมัครพรรคพวกมาร่วมวงไพบูลย์ผลิตลูกกันให้บานเบิกสบายใจแกไปเท่านั้นเอง อวนลอยไนล่อนของไทยจะจมอยู่ใต้น้ําลึกหกศอกลงไปถึงห้าวา ผิดกับอวนลอยของเมืองนอกที่ลอยอยู่ตั้งแต่ระดับผิวน้ําลงไป
อวนไนล่อนมีขีดการจับปลาจํากัดอยู่แต่ในคืนเดือนมืด และน้ําไม่แดงเป็นพรายน้ําเท่านั้น เพราะหากท้องฟ้าสว่าง ด้วยแสงจันทร์หรือน้ําแดง ปลาก็จะเห็นอวน แล้วก็จะไม่ติดอวน เรือประมงไทยลําหนึ่ง ๆ จะใช้อวนยาว ๑๕-๒๐ กม. การจับปลาทูน่าในเขตไหล่ทวีป ด้วยอวนลอยไนล่อนมีความเหมาะสม เป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นการจับปลาแบบเอาได้เรื่อย ๆ เฉพาะตัวที่โตได้ขนาด ไม่ได้จับทีเดียวยกฝูง ปลาจึงมีโอกาสได้ขยายพันธุ์ให้จับได้ตลอดไป ส่วนเสียมีอยู่นิดเดียวเองคือ เป็นเศรษฐีร้อยล้านช้าไปหน่อย สู้ทําประมงที่จับปลาแบบจับยกฝูงไม่ได้ รวยเร็วกว่ากันเยอะเลย รวยกันจนปลาเกือบหมดทะเลโดยไม่รู้ตัว
อวนลอยไนล่อนของไทยนั้น ไม่ทําลายพันธุ์ปลาวาฬ กับปลาโลมา
➌
ที่ว่าชาวประมงกลัวปลาวาฬนั้น กลัวอยู่สองประการ คือ กลัวปลาวาฬมาอย่างหนึ่ง กับกลัวปลาวาฬติดอวนลอยอีกอย่างหนึ่ง ปลาวาฬเป็นปลาใหญ่ ซึ่งต้องกินปลาเล็กเป็นธรรมดา ปลาวาฬไปที่ไหนปลาเล็ก ๆ ก็หนีกันกระเจิง
ปลาวาฬน่ะลงว่าติดอวนแล้วก็ไม่ต้องกินข้าวปลากันล่ะ ด้วยความที่ตัวใหญ่กว่าจะทําให้หลุดจากอวนได้ ลูกเรือก็เกือบเป็นลมตายด้วยความหิวข้าวไปตาม ๆ กัน แล้วยังแถมต้องซ่อมอวนที่ขาดเพราะฤทธิ์ปลาอีกหลายวันกว่าจะเสร็จ จากการกลัวปลาวาฬเข้ามาติดอวนของชาวประมง ทําให้การตายของปลาวาฬเพราะอวนลอยในล่อนของไทยมีน้อยมาก ในจํานวนเรือประมงสิบลําในเวลาห้าปีที่ทําประมงอยู่ในเขตที่มีปลาวาฬในน่านน้ําต่างประเทศ มีปลาวาฬติดอวนลอยไนล่อน ตายเพียงตัวเดียว
โลมาเป็นปลาฉลาดและมักอยู่กันเป็นฝูง ในพื้นที่ที่ไม่เคยมีอวนลอยมาก่อน ในยามที่ทะเลมีคลื่น ปลาโลมาจะติดอวนตายครั้งละ ๒-๕ ตัวเสมอ แต่หลังจากนั้นจะไม่ค่อยมีมาติดอวนตายอีก โลมาจะเรียนรู้และสามารถจะมองเห็นอวนไนล่อนได้แม้ในคืนเดือนมืดสนิท และหลังจากนั้นโลมาก็จะทํามาหากินกับอวนลอย ชนิดที่มีอวนลอยที่ไหนก็จะตามไปที่นั่นกันทีเดียว คุณพี่โลมาแกก็ไม่ทําอะไรหรอก แค่เอาปลาที่ติดอวนกินแค่นั้นแหละ การกินของพี่โลมาแกก็กินตัวเหลือหัวไว้ ถ้ากินหัวก็เหลือตัวไว้ เรียกว่าแกมาขอแบ่งจากชาวประมงไปกินแค่พออิ่ม ชาวประมงก็ไม่ว่าอะไร ถือว่าแบ่งกันกิน แต่ทุกครั้งที่เห็นปลาโลมาก็ต้องปรามกันมั่ง ด้วยการตะโกนลงไปบอกว่า กินแต่พอดี ๆ นะโว้ยพรรคพวก แล้วก็ต่อท้ายด้วยคําด่า ทุกทีไป เพราะเคยมีปรากฏมาแล้วว่าโลมาที่ไม่ได้รับการปรามด้วยคําขอร้องพี่แกเล่นเสียพุงกางขนาดปลาติดอวน ๑๐๐ ตัว คุณพี่ล่อเสีย ๘๕ ตัวเลยทีเดียว เล่นเอาชาวประมงเกือบต้องขายเรือมาหลายรายแล้ว
เมื่อปี ๒๕๑๕ ปลาโลมาขนาดใหญ่ตัวหนึ่งไม่รู้ว่าพลัดหลงอย่างไร ดันเข้าไปตายในก้นถุงอวนลาก ซึ่งกําลังทําประมงอยู่นอกชายฝั่งเมือง กัลกัตต้า ของอินเดีย นอกจากผู้เขียนแล้ว ทุกคนในเรือต่างดีใจกันใหญ่ที่จะได้กินเครื่องในปลาโลมา มื้อเย็นวันนั้น ทุกคนต่างเอร็ดอร่อย ด้วยเครื่องในปลาโลมาต้ม มีแต่เพียงผู้เขียนคนเดียวที่ต้องทนกินกุ้งต้ม ตัวขนาดหัวแม่โป้งด้วยอาการฝืดคอ เพราะอาหารหลักในแต่ละวันนั้น หนีไม่พ้นกุ้งกับปลา (สงสัยว่าอาการตกใจบ่อย ๆ ในช่วงหลังนี้ อาจจะเกิดเพราะพิษของกุ้งก็ไม่แน่ ขี้เกือบขึ้นไปอยู่บนหัวทุกที เมื่อไปตลาดแล้วดันไปถามราคากุ้งที่กินเข้าไปทุกวัน ๆ)
➊
จากน้ํามันถึงปลาทู - ยุติพงษ์ ตั้ง
หนังสือต่วย'ตูน เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๓๘ ปีีที่ ๒๔ เล่มที่ ๑๒
