มวยแขก

อาศัยสไตล์การชกแบบแย้ปถอย ๆ อยู่อย่างนี้มาหลายครั้ง เจ้านิดก็ชนะคะแนนคู่ต่อสู้เรื่อยมาจนถึงรอบชิงชนะเลิศ เล่นเอานักเรียนไทยดีอกดีใจไปตาม ๆ กันที่มีคนไทยขึ้นชกเพียงคนเดียวแล้วผ่านมาถึงรอบชิงชนะเลิศ ถ้าเทียบเป็นเปอร์เซ็นต์ก็ได้ร้อยละร้อยเชียวนะครับ ส่วนอินเดียซึ่งเป็นเจ้าของประเทศนั้นได้เข้าชิงกันเองในรุ่นเฮฟวี่เวทและไลท์เฮฟวี่เวทเท่านั้น นอกนั้นก็เป็นเคนยาเจออูกานดาบ้าง อิหร่านเจออูกานดาบ้าง ฯลฯ คือมหาวิทยาลัยใดมีพวกอาฟริกามาเรียนอยู่มากก็ได้เข้าชิงชนะเลิศหลายรุ่น ส่วนรุ่นฟลายเวทมีไทยเจอกับเคนยา

ก่อนวันชิงชนะเลิศพวกเราก็มานั่งศึกษาคู่ต่อสู้ของเจ้านิดว่ามีสไตล์การชกอย่างไรเพื่อวางแผนพิชิตเอาเหรียญทองมาให้ได้ เจ้ามืดจากเคนยาคนนี้ตัวเตี้ยกว่าเจ้านิดร่วมคืบแต่รูปร่างหนากว่า หน้าอกและต้นแขนมีกล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ ต้นขาใหญ่ ก้นแอ่นงอนแน่นปึก แถมไว้เครารกครึ้มอย่างน่ากลัว หมอเป็นตัวแทนจากมหาวิทยาลัยเดลลีผู้เป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันครั้งนี้ ตามสถิติการชกมาตั้งแต่รอบแรก หมอทุบคู่ต่อสู้ ชักดิ้นชักงอแค่ยกที่หนึ่งมาตลอด สไตล์การชกของหมอก็คือเดินหน้าตามทุบเอาดื้อ ๆ ใครหลีกทันก็พ้น ใครหลบไม่พ้นก็ชัก ตามฟอร์มแล้วจึงเป็นต่อฝ่ายไทยแลนด์อยู่สามสองเพราะมิสเตอร์นิดจากมหาวิทยาลัยมคธแกชกแบบผีเสื้อร่ายรำคือแหย่แล้วหนีแหย่แล้วหนีคู่ต่อสู้ต้องเดินตามจนขาอ่อน บางคนหน้ามืดยืนเกาะเชือกให้นับแปดไปเฉย ๆ ก็มี ดังนั้นเราจึงวางแผนว่าจะใช้วิธีต่อยแบบฉาบฉวยเก็บคะแนนจึงจะชนะเจ้ามืดได้

“เอ็งเข้าใกล้มันไม่ได้นะไอ้นิด ไอ้มืดมันหมัดหนักมากมันอาจทุบแกจนกะโหลกยุบก็ได้ ทางที่ดีคือแย้ปอยู่ห่าง ๆ ถ้ามันเข้าใกล้ก็ให้ต่อยแบบหักศอกกลาย ๆ ห้ามเองเข้าแลกหมัดเด็ดขาด” พี่เทพ นักศึกษาปริญญาโทซึ่งตั้งตัวเป็นโค้ชแทนอาจารย์ผู้คุมมาสั่งสอน ส่วนเจ้านิดก็ยิ้มจืด ๆ ตอบว่า

“ให้มันชนะผ่านไปเลยไม่ดีหรือพี่ ผมเห็นมันตามทุบเจ้าบังจากไมซอร์ในรอบรองแล้วใจมันไม่ค่อยสู้เลย”

“ไม่ได้” พี่เทพพูดเฉียบขาด “คนไทยไม่มีคําว่าหนี”