ยาหมอเยิ้ม

เที่ยงวันหนึ่ง-ข้าพเจ้าแวะมาร่วมวงกินข้าวกับเขาอย่างเก่า พี่เสริฐอิ่มข้าวแล้วรีบกางหนังสือออกอ่านตามเคย ปล่อย ให้ตาแก้วกับพี่เยิ้ม หยอกเย้ากันแรง ๆ เป็นการย่อยอาหาร เผอิญวันนั้นข้าพเจ้ามีหนังสือพิมพ์รายวันเก่า ๆ ที่หยิบติดมือมาจากร้านกาแฟ อ่านเล่นเอาอย่างพี่เสริฐบ้าง ก็ไอ้ข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งเกี่ยวกับการเห่อ ‘กวาวเครือ’ ว่าเป็นยาอายุวัฒนะ เห็นมีพาดหัวข่าวอยู่หลายวัน ว่าคนแก่ที่บักโกรกแล้วกินหัวกวาวนี้จะคึกคักยังกะม้า เตะปี๊บได้สบายมาก ผู้หญิงที่นมเหี่ยวยานเป็นถุงกาแฟเหมือนเพลงลูกทุ่ง จะเต่งตึงเหมือนกันชนรถยนตร์ชั้นเยี่ยม อะไรทํานองนั้น

ในป่าที่กําลังทํางานอยู่นี้ ข้าพเจ้าเคยเห็นตอนหน้าหนาวที่ไม้เถาชนิดหนึ่ง พากันใบหล่นผลิตดอกสีแดงงามเต็มเถา ช่อดอกเหมือนดอกแคขาวมองเห็นได้แต่ไกล เมื่อแทรคเตอร์ปาดหน้าดินออก จะเห็นว่าไอ้ไม้เถาดอกงามนี้มีหัวคล้าย ๆ มันแกวสีขาวหัวใหญ่ ถามไถ่คนงานชาวพื้นบ้าน เขาบอกว่านี่แหละ ‘หัวจาน’ หรือ ‘จานเครือ’ กินก็ได้เป็นยาสมุนไพรเสียด้วย ข้าพเจ้าไม่นิยมสะสมสารพัดโรค จึงไม่ได้สนใจและเกือบจะลืมเสียแล้ว หากไม่ได้อ่านข่าวที่หนังสือพิมพ์ประโคมข่าวก็คงนึกไม่ออก บางคนก็เรียกกวาวเครือบ้าง ตานเครือบ้าง จานเครือบ้าง ซึ่งแล้วแต่สําเนียงแต่ละท้องถิ่น

ยามวันหยุดงานบางคนมีปืนลูกกรด มักชวนไปหายิงนกยิงหนูไปตามเรื่อง และเป็นการหากับแกล้มเปลี่ยนรสชาติในตัว เห็นพวกนกแก้ว, นกตะขาบป่า และนกป่าตัวเล็กๆ มาจิกกินน้ําหวานจากดอกกวาว หรือคอยจับกินแมลง ที่มาไต่ตอมเกสร

“คุณเสริฐอ่านจบแล้วขอรูปสีไอ้ที่เจริญหูเจริญตาด้วยนะ จะเอาไปติดฝาห้อง” ตาแก้วเสนอขึ้นเมื่อเห็นพี่เสริฐวางหนังสือ

“เอาซี… เดี๋ยวจะจบแล้ว” พี่เสริฐว่า ส่วนพี่เยิ้มรีบแหย่ทันที

“ลูกมึงตั้งครอกแล้วเอาไปให้เด็กใจแตกทําไม แค่แม่ไอ้หนูมันกูว่ามึงก็ไม่มีปัญญาจะทําอะไรได้ กระสุนของมึงมันหมดตั้งแต่ปีมะโว้แล้วไม่ใช่เรอะ เป่าขี้เถ้ายังไม่คลุ้งริจะทําเป็นหนุ่มนมแตกพาน”

“ไอ้-แม่” ตาแก้วว่า พี่เสริฐหัวเราะ 

“คนหยั่งมึงต้องหายาบํารุงให้ถึงฝั่ง นั่นเห็นไหม… ที่คุณยู้อ่านหนังสืออยู่นั่น รูปที่เขาลงคนที่เขากินกวาวเครือแล้วนมต้มยังกะแตงโม แถวบ้านหัวกวาวถมถืดไป” พี่เยิ้มแนะ “กินแล้วกําลังเหมือนช้างสาร ที่กูล่ําสันมาจนป่านนี้ก็เพราะไอ้ยานี้แหละ”

“อย่าดีกว่าไอ้เยิ้ม มึงอ่านหนังสือไม่ออกด้วยซ้ํา ทําเป็นรู้ดีได้” ตาแก้วขัดคอ

“ไม่เชื่อให้คุณยู้หรือคุณเสริฐอ่านให้ฟังซี”

 พี่เสริฐจบเรื่องที่แกติดพอดี เลยขอหนังสือพิมพ์จากข้าพเจ้าไปพลิก ๆ ดูรูป พยักหน้าหงึก ๆ

“จริงของพี่เยิ้ม หัวกวาวเครือหรือหัวจานจริง ๆ ด้วย ทางกรุงเทพฯ โน้นกําลังดังที่เดียว กินไม่เกินอาทิตย์เห็นผลทันตา นี่ไง-ยายคนนี้แก่งั่กแล้ว แกให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ว่า ตอนนั้นแกตัวผอมลีบยังกะจิ้งจกถูกประตูหนีบ กินไอ้หัวนี้เข้าไปรู้สึกกระปรี้กระเปร่า กินข้าวได้อร่อย นมต้มอวบอูมเต่งตึง เดี๋ยวนี้แกว่ายังกะเกิดเป็นสาวใหม่…..” 

พี่เยิ้มหัวเราะแสดงความมีชัย “เมื่อก่อนกูเด็ก ๆ ยังไม่เข้างานหุ่นเหมือนมึงนี้แหละ แม่กูหาขุดเอาหัวกวาวมาปิ้งไฟจนหอมให้กูกินไม่เท่าไรหรอก โตวันโตคืนจนสาว ๆ เห็นแล้วนอนไม่หลับ ยายตุ่มเมียมึงก็เหอะน่าลองจึงไม่คาบไปก่อนมีหวังป่านนี้มีลูกเป็นฝูง”

“เดี๋ยวยัน .. อย่าลามเป็นขี้กลาก ตาแก้วยกเท้า ชักหูผึ่ง ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบแก้เขิน พี่เยิ้มยังบรรยายสรรพคุณต่อ

“ตรงแถว ๆ นี้เยอะเชียว หน้านี้มันลงหัวกําลังออกดอกพอดีเลย มึงไม่รู้จักถามคนงานดูก็ได้ ไม่เชื่อกูแล้วจะไปเชื่อหมาที่ไหน ปู่ย่าตาทวดของกูล้วนแต่ตระกูลหมอแผนโบราณทั้งนั้น”

ตาแก้วดูดบุหรี่ครุ่นคิด สายตาดูรูปจากหนังสือที่พี่เสริฐวางไว้ ได้เวลาทํางานบ่ายโมงตรง ข้าพเจ้ารีบโฉบหนีไปหาหน้างาน ทิ้งหนังสือพิมพ์นั้นไว้เพื่อมีคนงานจะเอาไปฉีกมวนยาดูดบ้าง